ویلیام مالاندرا نیز گوید: «آنچه زردشت به ویژه با آن مخالفت داشت، شیوهی خشونتباری بود که طی آن پرستندگان daewaها جانوران و به خصوص چهارپایان را قربانی و ذبح میکردند. باید دریافته باشیم که زردشت با قربانی جانوران مخالف نبود. دین زرتشتی (به جز مواقعی که تحت فشار هندوئیسم و پارسیان متاثر از هندوئیسم بود) همواره قربانی جانوران را تشویق میکرده است. از نظر زردشت گاو جانور مقدسی بود، و در دین او روان گاو…. پیش نمونهی همهی جانوران اهورایی محسوب میشد. مفهوم غایی تقدس گاو ضرورت مراقبت و تیمارش را به همراه داشت، اما او را از قربانی شدن معاف نمیکرد»[1].
[1]- مالاندرا، ویلیام، 1393، مقدمهای بر دین ایران باستان، ترجمه خسرو قلیزاده، ص 50.